Dzisiaj mija 10 rocznica śmierci Jacka Kaczmarskiego. Artysta debiutował na Warszawskim Jarmarku Piosenki w 1976 roku, a rok później na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie zdobył nagrodę za utwór „Obława”. Związany był z kabaretem „Pod Egidą” Jana Pietrzaka, grupą Piosenkariat oraz Teatrem na Rozdrożu.
W 1979 roku wraz z Przemysławem Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim przygotował program poetycki „Mury”. Następnym wspólnym programem był „Raj”. W 1981 roku Jacek Kaczmarski zdobył nagrodę dziennikarzy na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu za „Epitafium dla Włodzimierza Wysockiego”, następnie (w sierpniu) drugą nagrodę na Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku. Kolejne programy to „Muzeum” – poetyckie interpretacje polskiego malarstwa nawiązujące do ostatnich dwustu lat polskiej historii oraz „Krzyk” – z tytułowym utworem napisanym do obrazu Edwarda Muncha. Utwór „Mury” stał się, wbrew pierwotnemu znaczeniu, hymnem rodzącej się „Solidarności” i antykomunistycznej opozycji. U schyłku 1981 roku, podczas trasy koncertowej Kaczmarskiego we Francji, w Polsce ogłoszono stan wojenny. Przebywając na emigracji koncertował on m.in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, RPA, Izraelu oraz w większości krajów Europy Zachodniej. Występował na rzecz podziemnej „Solidarności”, brał udział w licznych akcjach charytatywnych. W 1984 roku został członkiem Redakcji Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa w Monachium z własnym programem Kwadrans Jacka Kaczmarskiego. Pisał też komentarze polityczne, prowadząc audycję tego radia Fakty, Wydarzenia, Opinie. W tym samym czasie wydawane nielegalnie w podziemiu kasety z utworami Kaczmarskiego krążyły po Polsce. W RWE pracował do zamknięcia sekcji polskiej w 1994 roku. Na emigracji powstały kolejne nowe zbiory poezji i albumy, a wśród nich: „Zbroja” (1982), „Przejście Polaków przez Morze Czerwone” (1983), „Mój Zodiak” (1985), „Kosmopolak” (1987), „Notatnik australijski” (1988), „Dzieci Hioba” (1989) oraz „Głupi Jasio” (1989). Po powrocie do Polski w 1990 roku odbył, wraz ze Zbigniewem Łapińskim, pierwszą po 9 latach emigracji trasę koncertową, za której płytową wersję „Live” otrzymał w 2001 roku Złotą Płytę. Artysta pozostawił po sobie blisko 40 albumów, a w czerwcu 2012 roku ukazał się dwudziestopłytowy box „Ze sceny”, zawierający 13 niewydanych wcześniej koncertów, pochodzących z lat 1981 – 2001, oraz zbiór materiałów dodatkowych. Dzisiaj przypominam fragment zapisu koncertu Jacka Kaczmarskiego i Zbigniewa Łapińskiego w Starej Prochowni w Warszawie z grudnia 1992 roku.