Nowy grudniowy tydzień zaczynamy po polsku. Po pierwsze: dlatego, że nagrań tej grupy jeszcze w tej rubryce nie było. Po drugie: większą ilość utworów polskich wykonawców w listopadzie przyjęli Państwo z zadowoleniem. Chociaż osoba umieszczająca ten utwór w sieci nie chciała sugerować się nazwą zespołu, to jednak polska telewizja nadawała wówczas, – był to rok 1994, – jedynie dźwięk monofoniczny. Zespół De Mono powstał w 1984 roku z inicjatywy gitarzysty Marka Kościkiewicza, basisty Piotra Kubiaczyka i perkusisty Dariusza Krupicza pod nazwą „Mono”. Trzy lata później skrystalizował się skład grupy, do której dołączyli gitarzysta Jacek Perkowski, saksofonista Robert Chojnacki i wokalista Andrzej Krzywy, a nazwę zmienili na „De Mono”. W 1989 roku ukazała się debiutancka płyta grupy „Kochać inaczej”, a nagranie tytułowe stało się z miejsca ogromnym przebojem i przez 53 tygodnie utrzymywało na Liście Przebojów Programu 3. Kolejny krążek „Oh Yeah!” wydany w 1990 roku przyniósł hity „Moje miasto nocą” i „Zostańmy sami”, a także umocnił pozycję zespołu na krajowej scenie rockowej. Po chwilowym kryzysie w roku 1992 powrócili albumem „Stop”. Płyta okazała się najpopularniejszym wydawnictwem zespołu i szybko pokryła platyną. Na albumie znalazły się takie przeboje jak: „Znów jesteś ze mną”, „Statki na niebie” i Ostatni pocałunek”. Idąc za ciosem muzycy nagrali kolejny udany krążek – „Abrasax”. Wydawnictwo ukazało się wiosną 1994 roku, przynosząc kolejne hity „Kamień i aksamit”, „Zaklęci w tańcu” i „Niebo pełne gwiazd”. W połowie lat 90. Muzycy poświęcili swoją uwagę karierze solowej. Powrócili w 1997 roku albumem „Paparazzi”. W tym samym roku z zespołu odszedł Marek Kościkiewicz. Zespół ma na swoim koncie 11 albumów studyjnych. Ostatni album „Spiekota” ukazał się 21 maja ubiegłego roku. De Mono ma za sobą również wiele roszad personalnych. Na zakończenie dodam, że od 2008 roku pomiędzy Krzywym i Kościkiewiczem toczy się spór o nazwę „De Mono”. W roku 2012 nazwy „De Mono” używają dwa składy – pierwszy prowadzony przez wokalistę, drugi przez gitarzystę oryginalnego składu. A dzisiaj powracamy do roku 1994.
