Tenis na wózkach – dyscyplina sportu dla zawodników niepełnosprawnych grana na typowym korcie tenisowym. Ta dyscyplina sportu uprawiana jest w ponad stu krajach świata.
Zasadą odróżniającą tenis na wózkach od tenisa uprawianego przez zawodników sprawnych jest to, że piłka może się odbić więcej niż raz, a kolejne odbicie może nastąpić poza polem gry (ta reguła jest stosowana też przy serwisie).

Tenis na wózkach został zapoczątkowany w latach 70. XX wieku. W czasie igrzysk paraolimpijskich w Barcelonie w 1992 roku tenis na wózkach został oficjalnym sportem paraolimpijskim.

Zawody w tenisie na wózkach mogą się odbywać w czterech kategoriach: juniorów, kobiet, mężczyzn oraz zawodnikach na quadach (dla osób z rozpoznaną tetreplegią). Rywalizacja odbywa się w singlu lub w deblu. Organem odpowiedzialnym za wszystkie formy tenisa, a więc również za tenis na wózkach jest Międzynarodowa Federacja Tenisowa (ITF).

Wózek charakteryzuje się lekką konstrukcją, jest trójkołowy( nie liczy się kółka podporowego z tyłu, które można zamontować dla lepszej stabilności) oraz ma koła napędowe (duże), pochylone w stosunku do podłoża (14-22).

Łukasz Gogosz