To, jak twój mózg postrzega upływ czasu, zależy od samopoczucia, wieku i życiowych doświadczeń.

– Dlaczego musimy już iść? Dopiero zaczęłyśmy się bawić! – marudzi moja sześcioletnia córka, choć spędziła u przyjaciółki całe popołudnie. Nie tylko dzieci tak mają, nam także czas płynie inaczej, gdy spędzamy go w kafejce na nadmorskiej plaży, niż wysiadując przed komputerem w pracy. Każda godzina to zawsze 60 minut, choć mózg człowieka różnie postrzega upływa czasu. Jest to zależne np. od tego, czy zdarzenie, którego doświadczamy, jest przyjemne czy przykre. Dwa kwadranse spędzone na izbie przyjęć i zakładaniu gipsu urastają w naszej pamięci do wielu godzin. Dzieje się tak, bo w sytuacjach krytycznych gromadzimy w pamięci ogromną ilość informacji w krótkim czasie. Doświadczenia bólu, strachu pozostawiają bogatsze wspomnienia, które każą nam myśleć, że upłynęło więcej czasu niż w rzeczywistości.

Postrzeganie czasu jest także zależne od wieku – dla mojej sześcioletniej córki rok to jedna szósta jej życia, 365 dni wypełnionych ciągle nowymi doświadczeniami i ogromem przyswajanych codziennie informacji. Ja świat wokół siebie dobrze już poznałam i coraz mniej rzeczy jest dla mnie nowych i ciekawych, przez to dni zlewają się ze sobą, a rok płynie szybciej. 33. z kolei Boże Narodzenie już tak nie cieszy…

SZYBKO: MOTYWACJA

Nie wystarczy dobra zabawa, aby poczuć, że czas biegnie szybko. Wrażenie bardzo szybkiego upływu czasu pojawia się także wtedy, gdy jesteśmy zmotywowani do osiągnięcia konkretnego pożądanego celu. Sprzyja temu głębokie przekonanie, że cel ten osiągniemy, a jest on odpowiedzią na jakąś podstawową potrzebę fizjologiczną, np. jedzenie czy picie. Według badań przeprowadzonych na University of Alabama, opublikowanych na łamach „Psychological Science”, w takich okolicznościach zredukowane zostają procesy związane z pamięcią i uwagą, aby tylko odrzucić mniej istotne myśli i emocje.

Cały artykuł na Focus.pl